واجب فراموش شده

از انتهای قرب به پرورگار می‌نویسم، از او که در توحید، جهاد، پرهیزکاری، صبر، تقوا، راستی، عمل نیکو و شجاعت یگانه است. از او که با ندایی شکسته در گلو فرمود: «الدَّهْرُ اَنْزَلَنی، ثُمَّ اَنْزَلنی حَتّی قیلَ مُعاویه و عَلی»

روزگار مرا پایین و پایین آورد به حدی که نام من و معاویه را در کنار هم می‌آورند و می‌گویند: «معاویه و علی». در حالی که وجود نازنین حضرتش با توجه به فراز خطبهٔ سوم نهج‌البلاغه چنین است: «يَنْحَدِرُ عَنِّى السَّيْلُ، وَلايَرْقى اِلَىَّ الطَّيْرُ» از کوهسار وجود من سیلاب دانش فرو می‌ریزد و مرغ اندیشه را یارای پرواز به بلندای قلهٔ وجود من نیست.
#به_قلم_خودم

#عکس_تولیدی